Św. Ludwika de Marillac

Urodziła się w Paryżu w roku 1591 jako nieślubne dziecko (matka nieznana, ojciec – arystokrata). Wychowywała się w klasztorze Dominikanek. 

Otrzymała staranne przygotowanie do pełnienia przyszłych obowiązków oraz klasyczne wykształcenie. Ojciec zabezpieczył jej przyszłość, a kiedy zmarł , Ludwika była już przygotowana do zamążpójścia.

Wyszła za mąż za sekretarza Królowej Francji, Antoniego Legras i była szczęśliwą żoną oraz matką. Swobodnie czuła się w środowisku arystokratycznym , ale również wśród ubogich. Założyła organizację kobiecą Pań Miłosierdzia. Cierpienie nie było jej obce. Podczas wojny domowej uwięziono jej dwóch wujów; jednego stracono, drugi zmarł w więzieniu. Wkrótce zmarł chorowity i kochany mąż.

Popadła w depresję. Podczas modlitwy miała widzenie, w którym widziała siebie posługującą ubogim i żyjącą we wspólnocie oraz kapłana, którego utożsamiała z później poznanym Wincentym a Paulo. On powierzył jej zadania, które okazały się terapią dla Ludwiki. Dnia 29 listopada 1633 roku rozpoczęła formację młodych kobiet, by w przyszłości mogły jak ona pomagać ubogim.

Pomagała ks.Wincentemu w Bractwach Miłosierdzia, prowadziła dokumentację, kierowała stale rozwijającą się siecią posług. Zmarła 15 marca 1660 roku. Kanonizowana w 1934 r. W 1960 r. papież Jan XXIII ogłosił ją Patronką Wszystkich Dzieł Charytatywnych. Jako żona, matka, nauczycielka i założycielka Zgromadzenia może być wzorem dla wszystkich kobiet.